TERMINY KATECHEZ I DNI SKUPIENIA DLA NARZECZONYCH

TERMINY KATECHEZ I DNI SKUPIENIA DLA NARZECZONYCH W 2024 ROKU
W PARAFII KONKATEDRALNEJ W LUBACZOWIE.

Terminy Dni Skupienia i kursów przedmałżeńskich  dla narzeczonych w Parafii Konkatedralnej w Lubaczowie
1.

 

17.02.2024 r.Katechezy prowadzone przez KSIĘŻY
24.02.2024 r.Wykłady prowadzone PRZEZ DORADCÓW ŻYCIA RODZINNEGO 
2

 

13.04.2024 r.Katechezy prowadzone przez KSIĘŻY
20.04.2024 r.Wykłady prowadzone PRZEZ DORADCÓW ŻYCIA RODZINNEGO 
38.06.2024 r.Wykłady prowadzone PRZEZ DORADCÓW ŻYCIA RODZINNEGO 
15.06.2024 r.Katechezy prowadzone przez KSIĘŻY
4.21.09.2024Katechezy prowadzone przez KSIĘŻY
28.09.2024Wykłady prowadzone PRZEZ DORADCÓW ŻYCIA RODZINNEGO 
   
  

Katechezy rozpoczynają się mszą św. w Sanktuarium Matki Bożej Łaskawej. Możliwość skorzystania ze spowiedzi.

Po konferencji możliwość osobistej rozmowy z kapłanem 

Po wykładach możliwość umówienia się na osobiste spotkanie z doradcami życia rodzinnego.

Zgłoszenia przyjmowane są drogą mailową na adres:

[email protected]

 W zgłoszeniu podajemy następujące dane:

Imię i nazwisko narzeczonej i narzeczonego

Nazwy Parafii narzeczonych

Termin i miejsce ślubu

Dla narzeczonych z innej diecezji obowiązkowe skierowanie od proboszcza parafii gdzie spisywany jest protokół przedślubny.

Jeżeli nie będzie informacji zwrotnej to znaczy, że zgłoszenie zostało przyjęte.

 

Ks. Andrzej Stopyra – Proboszcz

 

PORADNIA RODZINNA PRZY KONKATEDRZE LUBACZOWSKIEJ –

pełni dyżur w każdą środę w godz. 17.00 do 17.30 w Domu Świętego Zygmunta (obok plebanii)

Spotkania i konsultacje dla narzeczonych w środy w poradni rodzinnej od godz. 17.00.

Zgłoszenia przyjmowane są drogą mailową na adres:

[email protected]

 

 

Duszpasterze z Parafii św. Stanisława  
         ks. Proboszcz Andrzej Stopyra
         
Doradcy Życia Rodzinnego:
kontakt:
       p. Teresa  662256344
       p. Aneta 505414232
     

 

Z poradni mogą korzystać wszyscy chętni z dekanatu lubaczowskiego.
Narzeczeni z innych parafii po otrzymaniu skierowania od swego proboszcza.
( Poradnia nieczynna w styczniu oraz w miesiącach wakacyjnych)
W poradni można bezpłatnie skorzystać z porady:
– prawnika,
– pedagoga,
– psychologa
– pracownika socjalnego
 

Wskazania duszpasterskie dla narzeczonych

 

Każda miłość międzyludzka dobrze i szlachetnie pojęta, swoje oparcie ma w Bogu, który jest Najwyższą Miłością. Załączony tekst Pisma św. mówiący o Miłości, niech będzie dla was natchnieniem. Dobrze będzie jeśli go przemyślicie i odniesiecie do siebie.

„Miłość cierpliwa jest, łaskawa jest.

Miłość nie zazdrości, nie szuka poklasku,

nie unosi się pychą, nie dopuszcza się bezwstydu,

nie szuka swego, nie unosi się gniewem,

nie pamięta złego; nie cieszy się z niesprawiedliwości,

lecz współweseli się z prawdą,

wszystko znosi, wszystkiemu wierzy,

we wszystkim pokłada nadzieję, wszystko przetrzyma.

Miłość nigdy nie ustaje.

… trwają wiara, nadzieja i miłość,

z nich zaś największa jest Miłość”

(1 Kor 13,4-8; 13).

 

Przed Wami piękny etap dojrzałego życia. Chcecie go przeżyć mądrze, roztropnie, szczęśliwie. Przygotowujecie się do małżeństwa, którego Twórcą jest Bóg. Za niedługi czas będziecie życie realizować we wspólnocie małżeńskiej i rodzinnej. Jeśli dobrze przygotujecie się do niego, poważnie go potraktujecie, roztropnie wystartujecie, a następnie będziecie go przeżywać w oparciu o przekazane pouczenie duszpasterskie, to zapewniam Was, że będziecie szczęśliwi, radośni i zadowoleni z dobrze wypełnionego powołania.

Pouczenie duszpasterskie dla przygotowujących się do małżeństwa jest próbą podania w skrócie najważniejszych zagadnień związanych z życiem religijnym człowieka oraz z narzeczeństwem i małżeństwem w ujęciu katolickim. Właściwie jest to synteza wiadomości, jakie powinno się otrzymać w dużo szerszym zakresie podczas kilkumiesięcznych wykładów dla starszej młodzieży pozaszkolnej, pracującej i studiującej.

Mam nadzieję, że przekazane pouczenie może zastąpić notatki z konferencji dla przygotowujących się do narzeczeństwa i małżeństwa, jak również może być materiałem do pewnych przemyśleń we dwoje. Dla duszpasterzy może być pomocą w kancelarii przy załatwieniu spraw przedślubnych.

Miłość Boga Ojca, łaska Pana naszego Jezusa Chrystusa i dar jedności w Duchu św. niech będą w Waszym życiu narzeczeńskim i małżeńskim.

 

WIADOMOŚCI KATECHIZMOWE

  1. Kim jestem?

Jestem człowiekiem, którego stworzył Bóg na swój obraz i podobieństwo. Stworzył mnie z miłości po to, abym był uczestnikiem Jego szczęścia. Każdy bez wyjątku człowiek został zaproszony do udziału w szczęściu Stwórcy.

  1. W czym jestem podobny do Boga?

Jestem podobny do Boga, duszą nieśmiertelną, rozumną i wolną.

  1. Po co żyję na świecie?

Żyję na świecie po to, żeby współpracować z Bogiem nad urzeczywistnieniem Jego planu miłości względem mnie samego i ludzi. Inaczej mówiąc, by pracować razem z Bogiem w Jego dziele stwórczym i zbawczym.

  1. Co znaczy współpracować z Bogiem w Jego dziele stwórczym?

To znaczy, tak korzystać z dóbr zawartych w świecie i nimi zarządzać, żeby to przyniosło chwałę Bogu. Tak pracować i przemieniać ten świat, żeby warunki życia były coraz bardziej godne człowieka. Tak żyć, żeby na świecie było więcej sprawiedliwości, miłości, pokoju, oraz by to, co człowiek tworzy (kultura materialna i duchowa) pomogło mu stawać się moralnie lepszym.

To znaczy, doskonalić się wewnętrznie – upodabniać się do Boga. Stwórca, każdego człowieka powołał do rozwoju, do nieustannego postępu. Człowiek rozwija się przez twórczy wysiłek, wtedy, gdy coś z siebie daje. Dlatego Bóg nie dokończył dzieła stworzenia, ale nas zaprosił na swoich pomocników, abyśmy przez pracę doczesną rozwinęli się do przyszłego szczęścia.

  1. Co znaczy współpracować z Bogiem w Jego dziele zbawczym?

Każdy chrześcijanin jest powołany do świadczenia o Chrystusie w dzisiejszym świecie, do pracy nad pozyskaniem wyznawców, do współodpowiedzialności za zbawienie wszystkich ludzi. Osobisty wszechstronny rozwój, przyczynianie się do powszechnego postępu i składania świadectwa Bogu – to główne zadanie chrześcijanina.

  1. Kto nas pouczył o takim powołaniu człowieka?

0 powołaniu człowieka do współdziałania z Bogiem w Jego dziele stwórczym i zbawczym pouczył nas Pan Bóg przez patriarchów i proroków Starego Przymierza i przez Apostołów, a zwłaszcza przez Syna Swego Jezusa Chrystusa w Nowym Przymierzu.

  1. Jak nazywamy to pouczenie Boże?

Pouczenie Boże skierowane do ludzi żyjących przed przyjściem Chrystusa, nazywamy Objawieniem Bożym Starego Testamentu (Przymierza). Uzupełnił je Jezus Chrystus przez swoje słowa i czyny. Zawarł Nowe Przymierze człowieka z Bogiem przez Mękę i Śmierć na krzyżu. To Objawienie nazywamy Nowym Testamentem lub Nowym Przymierzem.

  1. Skąd możemy dowiedzieć się o istnieniu Boga i Jego przymiotach?

Istnienie Boga oraz Jego przymioty, możemy poznać między innymi swoim rozumem z całego dzieła stworzenia. O tym natomiast jaki jest Bóg, o Jego słowach i czynach dowiadujemy się głównie z Pisma św. Starego i Nowego Testamentu, które zostało napisane pod natchnieniem Ducha Św.

  1. W jaki sposób zrujnował człowiek swoje pierwotne szczęście?

Człowiek przez grzech zwany grzechem pierworodnym utracił swoje pierwotne szczęście polegające na przyjaźni z Bogiem. Grzech ten dotknął wszystkich ludzi. Od upadku więc pierwszego człowieka ludzie (z wyjątkiem Matki Najświętszej) rodzą się w grzechu pierworodnym czyli w stanie rozłąki z Bogiem.

  1. Co Pan Bóg uczynił, aby na nowo pojednać ludzi ze sobą?

Pan Bóg zesłał na ziemię Swojego Syna Jezusa Chrystusa, który przez swoją Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie na nowo pojednał ludzi z Bogiem, czyli dokonał dzieła zbawienia.

  1. Co dziś musi uczynić człowiek aby osiągnąć zbawienie?

Człowiek chcący osiągnąć zbawienie, musi włączyć się w Jezusa Chrystusa przez Sakrament Chrztu św.

  1. Co dokonuje w nas sakrament Chrztu św.?

Sakrament Chrztu św. włącza nas w Mękę, Śmierć i Zmartwychwstanie Jezusa Chrystusa, czyli w Misterium Paschalne. Gładzi w nas grzech pierworodny, jednoczy z Chrystusem przez łaskę uświęcającą i wprowadza do Ludu Bożego, czyli do Kościoła Chrystusowego.

  1. Przez co Chrystus umacnia nas w drodze do zbawienia?

W drodze do zbawienia umacnia nas Chrystus przede wszystkim przez inne sakramenty święte: Bierzmowanie, Eucharystię, Pokutę, Namaszczenie Chorych, Kapłaństwo i Małżeństwo.

  1. Co sprawia Sakrament Bierzmowania?

Umacnia ochrzczonego Duchem Świętym, czyni go dojrzałym chrześcijaninem, odpowiedzialnym za swoją wiarę i wiarę całego Ludu Bożego oraz powołuje go do szerzenia i bronienia nauki Chrystusa.

  1. Przez które sakramenty Chrystus pomaga chrześcijaninowi do pełnienia obowiązków dojrzałego chrześcijanina?

Chrystus pomaga chrześcijaninowi do wypełnienia Jego Obowiązków:

– gdy jednoczy go ze sobą i umacnia do walki ze złem – w sakramencie Eucharystii:

– gdy leczy rany zadane mu przez grzechy i przywraca życie nadprzyrodzone, utracone przez grzech ciężki – w sakramencie Pokuty,

– gdy umacnia go w chorobie, a jego cierpienia łączy ze swoimi – w sakramencie Chorych.

  1. Do czego Chrystus uzdalnia chrześcijanina w Sakramencie Kapłaństwa i w Sakramencie Małżeństwa?

W Sakramencie Kapłaństwa Chrystus daje chrześcijaninowi udział w swoim kapłaństwie, przekazuje władzę, uobecnienia Jego Ofiary Krzyżowej Ojcu Niebieskiemu oraz daje szczególny udział w dziele zbawienia ludzi.

W Sakramencie Małżeństwa w szczególny sposób powołuje dwoje ludzi.

do współdziałania z Bogiem w przekazywaniu życia,

do wzajemnego świadczenia sobie miłości i pomocy,

do uświęcenia się

i do religijnego wychowania dzieci.

  1. Dlaczego Chrystus kazał ustawicznie uobecniać swoją Ofiarę Krzyżową?

Chrystus polecił uobecniać swoją Ofiarę Krzyżową po wszystkie dni aż do skończenia świata, aby wraz z nami ofiarowywać się swemu Ojcu i łączyć nas wzajemnie ze sobą.

  1. Co Chrystus czyni w czasie Mszy św.?

W czasie Mszy św. Chrystus poucza nas przez Swoje słowo (liturgia Słowa), ofiarowuje się za nas swojemu Ojcu i jednoczy nas ściśle ze Sobą i z bliźnimi (liturgia Eucharystii) .

  1. Kiedy chrześcijanin ma obowiązek uczestniczyć we Mszy św.?

Chrześcijanin ma obowiązek uczestniczenia we Mszy św. w każdą niedzielę i święto.

  1. Jak chrześcijanin powinien uczestniczyć we Mszy św.?

Chrześcijanin powinien uczestniczyć we Mszy św. w sposób:

świadomy, tzn. zdać sobie sprawę że wraz z Chrystusem składa ofiarę Ojcu Niebieskiemu;

czynny, tzn. włączyć się we wspólną modlitwę i swoją postawą dać temu wyraz;

pełny, tzn. być obecnym na całej Mszy św. i przyjąć Komunię św.;

owocny, tzn. świadczyć o Chrystusie w życiu codziennym i pełnić uczynki miłości bliźniego.

  1. Jak chrześcijanin ma na co dzień podtrzymywać swoje zjednoczenie z Bogiem?

Chrześcijanin powinien przez całe swoje życie rozwijać w sobie cnoty teologiczne: wiarę, nadzieję i miłość, które Bóg zaszczepił w jego sercu w chwili Chrztu św. i przez to podtrzymywać i doskonalić swoje zjednoczenie z Bogiem. Służy do tego również życie sakramentalne i modlitwa.

  1. Przez co chrześcijanin rozwija swoją wiarę?

Chrześcijanin rozwija swoją wiarę przez coraz głębsze poznawanie słowa Bożego,

– przez wypełnianie swoich obowiązków jako członka Ludu Bożego,

– przez dawanie świadectwa o swojej wierze w życiu codziennym.

Dlatego obowiązek poznawania swej wiary nie kończy się wraz z nauką religii lecz trwa przez całe życie.

  1. Przez co chrześcijanin daje świadectwo o swojej wierze?

Świadectwem wiary chrześcijanina nie są tylko słowa, ale przede wszystkim jego codzienne życie zgodne z nauką Chrystusa, a więc: modlitwa, dobrze wykonana praca zawodowa, umiejętność współżycia z bliźnimi, cierpienie, rozrywka.

  1. W jaki sposób chrześcijanin rozwija cnotę nadziei?

Cnotę nadziei wszczepioną w sakramencie Chrztu św. chrześcijanin rozwija przez pełne zaufanie Bogu i zwracanie się do Niego we wszystkich sprawach swojego życia.

  1. Dlaczego chrześcijanin powinien unikać każdego grzechu a przede wszystkim grzechu ciężkiego?

Chrześcijanin powinien unikać każdego grzechu, bo obraża nim Pana Boga i zadaje ranę Kościołowi. Przez grzech ciężki odchodzi od Boga, traci łaskę uświęcającą, prawo do nieba i staje się martwym członkiem Kościoła.

  1. Co powinien uczynić chrześcijanin świadomy jakiegoś grzechu?

Powinien jak najprędzej Pana Boga przeprosić i skorzystać z Sakramentu Pokuty.

  1. Od czego przede wszystkim zależy przebaczenie grzechów w Sakramencie Pokuty?

Przebaczenie naszych grzechów w Sakramencie Pokuty zależy przede wszystkim od żalu za grzechy, oraz od dobrego rachunku sumienia, mocnego postanowienia poprawy, szczerego wyznania swoich grzechów przed kapłanem i chęcią zadośćuczynienia za nie.

  1. Jaki powinien być żal za grzechy w Sakramencie Pokuty?

Żal niedoskonały, czyli płynący z lęku przed karą Bożą, wystarczy do dobrej spowiedzi. Powinniśmy jednak starać się wzbudzić żal doskonały, czyli żałować z miłości ku Bogu, bo Bóg jest dobrem najwyższym. Żal doskonały, połączony z pragnieniem spowiedzi, gładzi grzech i przywraca jedność z Bogiem. Dlatego należy go często wzbudzać, zwłaszcza w niebezpieczeństwie życia.

  1. Jakie łaski Pan Bóg daje człowiekowi?

Pan Bóg daje każdemu człowiekowi łaski uczynkowe, przez które oświeca jego rozum, aby poznał dobro i zło oraz wzmacnia jego wolę, żeby czynił dobro a unikał zła. Tym zaś, którzy w Sakramencie Chrztu św. zostali z Nim złączeni, daje łaskę uświęcającą, jednoczy ich ze sobą i zapewnia wieczne zbawienie.

  1. Co Bóg obiecał ludziom, którzy wytrwają w łasce uświęcającej aż do śmierci?

Tym, którzy wytrwają w łasce uświęcającej aż do śmierci; lub przynajmniej pojednają się z Bogiem nawet w ostatniej chwili życia, Pan Bóg obiecał wieczne szczęście w niebie. Tym zaś, którzy z tego świata zejdą w grzechu ciężkim, zapowiedział odrzucenie na wieki.

  1. Kto prawdziwie miłuje Boga?

Chrystus powiedział: „Jeśli Mnie miłujecie, będziecie zachowywać moje przykazania” (J 14,15). A zatem miłuje Boga ten, kto zachowuje Jego przykazania.

  1. Jakie przykazania Chrystus polecił nam zachowywać?

Chrystus polecił nam zachowywać 10 przykazań Bożych i pouczył nas, że można je streścić w dwu przykazaniach: w przykazaniu miłości Boga i bliźniego.

  1. Kto jest wzorem prawdziwej miłości bliźniego?

Wzorem prawdziwej miłości bliźniego jest Jezus Chrystus, który powiedział: „To jest przykazanie moje, abyście się wzajemnie miłowali, tak jak ja was umiłowałem” (J 15,12).

  1. Kogo Chrystus w szczególny sposób wezwał do realizowania przykazania miłości?

Chrystus wezwał w szczególny sposób do realizowania swojego przykazania miłości, cały Lud Boży, czyli wszystkich ludzi złączonych z Chrystusem w Kościele.

  1. Jakie zadanie polecił Chrystus Kościołowi?

Chrystus polecił Kościołowi dalej głosić słowo Boże, uświęcać i jednoczyć wszystkich ludzi, a przez to prowadzić dalej dzieło zbawienia.

  1. Na kim mamy wzorować się w życiu codziennym?

Na Jezusie Chrystusie – Zbawicielu naszym, który przez życie swoje dał nam przykład, abyśmy tak czynili jak i On czynił oraz na Matce Najświętszej wcielając w życie Jej cnoty takie jak: pobożność, pełnienie woli Bożej, służenie innym, pracowitość oraz troska o rozwój Kościoła.

 

  1. NARZECZEŃSTWO

 

  1. Jak przeżyć okres narzeczeństwa?

Narzeczeństwo – to okres poważnego przygotowania do wielkich zadań i obowiązków, jakie czekają dwoje ludzi w małżeństwie. Wzajemne poznanie się narzeczonych, wychowanie do miłości małżeńskiej i życia codziennego w duchu chrześcijańskim – to główne zadania do jakich powinni dążyć młodzi ludzie myślący poważnie o małżeństwie. Dobrze przeżyte narzeczeństwo uzdalnia ludzi do małżeńskiej wspólnoty, hartuje ich charaktery i chroni przed przyszłymi konfliktami. Okresowi narzeczeńskiemu towarzyszy miłość dwojga ludzi, jeszcze wolna od uwikłań w codziennych kłopotach i troskach. Ta miłość jest zdolna prawdziwie przetworzyć postawy narzeczonych i dlatego trzeba ją umiejętnie wykorzystać. W okresie narzeczeństwa szczerze się kochającym ludziom nic nie jest za trudne.

Młodzi ludzie mający wstąpić w związki małżeńskie powinni zadbać o ukształtowanie się między nimi ofiarnej miłości oraz o formowanie służebnej postawy. Już w narzeczeństwie powinni wspólnie wypracować model zdrowej religijności, która potem będzie im towarzyszyła w małżeństwie i rodzinie. Narzeczem muszą nauczyć się odnajdywać wspólnie Boga, powinni przyzwyczajać się do wspólnej modlitwy, wspólnego uczestniczenia we Mszy św. i sakramentach św. Muszą nauczyć się zabiegać o prawość i życie łaski w duszy kochanego człowieka. Narzeczeństwo dobrze pojęte jest szkołą władania sobą, opanowania popędów i poruszeń zmysłowych.

W narzeczeństwie, które powinno stać się duchową wspólnotą dwojga kochających się ludzi należy przeprowadzić szereg rozmów na zasadnicze tematy, między innymi na temat treści przysięgi małżeńskiej, potomstwa, obowiązków względem innych zwłaszcza rodziców a także ukształtowania przyszłego domu.

Narzeczeni powinni pamiętać o wielkiej wzajemnej odpowiedzialności za siebie. Powinni zachęcać się do miłości bezinteresownej, do wzrostu dobroci, oraz okazywać drugiej stronie radość i wdzięczność gdy staje się lepsza. Trzeba nie tylko kochać samemu ale także pozwolić sie kochać. Pomiędzy kochającymi się ludźmi powinna powstać rywalizacja miłości, troskliwości oraz usłużności. Kto prawdziwie kocha przyjmuje ukochanego człowieka ze wszystkimi jego powiązaniami społecznymi – chce uczestniczyć w całym jego życiu. Toteż narzeczeni powinni się wzajemnie wprowadzać do własnych środowisk, zamiast zrywać z nimi wszelkie więzy. Nie dobrze jest, jeśli narzeczeni są zazdrośni o każdą chwilę czasu spędzonej inaczej niż we dwoje. Prawdziwa miłość zakłada wzajemne zaufanie. Kto podejrzewa narzeczonego albo narzeczoną, to znaczy, że albo źle wybrał, albo sam nie jest w porządku i sądzi kogoś według siebie.

  1. Kogo można wybrać na współmałżonka?

Na współmałżonka można wybrać taką osobę której zalety umożliwiają dalszy rozwój miłości i rokują szczęście małżeńskie.  Przy wyborze współmałżonka należy postawić sobie podstawowe pytanie: czy będzie dobrym ojcem, dobrą matką.

  1. Jaka jest rola pociągu płciowego w doborach małżeństwa?

Wspólnota małżeńska wymaga harmonijnego współbrzmienia całej struktury psychofizycznej, a więc harmonii duchowej i harmonii fizycznej. Ludzie, którzy nie są dla siebie fizycznie atrakcyjni nie powinni zakładać rodziny. O tym, czy ktoś jest, czy nie jest fizycznie pociągający wie się dokładnie ze wzajemnych kontaktów i nie powinno się tego sprawdzać przez próbę pożycia przedmałżeńskiego. Pożycie przedmałżeńskie jakby ścieśnia miłość i często przesłania możność poznania drugiego człowieka, jest także jedną z przyczyn rozpadu życia rodzinnego.

  1. Co szczególnie zapewnia wzajemne zrozumienie i szczęście w małżeństwie?

Jednym z bardzo ważnych czynników gwarantujących wzajemne zrozumienie i szczęście w małżeństwie jest jednakowy pogląd religijny na sprawy życia i śmierci czyli jednakowy światopogląd religijny.

  1. Z kim unikać zawarcia małżeństwa?

W wyborze na współmałżonka należy unikać alkoholików, ludzi obciążonych schorzeniami nerwowymi i psychicznymi oraz ludzi zdemoralizowanych o nieodpowiedzialnym nastawieniu do życia i pracy. Alkoholizm jest przyczyną niezgody i nędzy w rodzinie, a dzieci alkoholików są często upośledzone fizycznie i psychicznie. Małżeństwo zaś z człowiekiem chorym nerwowo lub psychicznie jak również z człowiekiem zdemoralizowanym, nie będzie szczęśliwe ani trwałe.

  1. Na czym polega prawdziwa miłość?

Prawdziwa miłość polega na przyjaźni, życzliwości, szacunku dla ukochanej osoby i czynieniu jej zawsze dobrze, nawet wtedy, gdy to wymaga ofiary. Prawdziwa miłość wypowiada się w poczuciu odpowiedzialności za dobra doczesne i wieczne ukochanej osoby. Do takiej miłości trzeba siebie wychowywać. Miłość czynna to ustawiczna troska o dobro ukochanej osoby, to zabieganie aby ta osoba wzrastała, rozwijała się wypełniała swoje życiowe zadanie, stawała sie coraz bardziej doskonałym człowiekiem.

Przeciwieństwem miłości jest egoizm czyli wyłączne szukanie własnego dobra. Nie kocha, kto myśli tylko o własnych doznaniach. Nie kocha, kto troszczy się o to, czy sam jest kochany. Prawdziwa miłość z natury swej jest opiekuńcza. Nie kocha prawdziwie ten, kto bierze pod uwagę tylko ciało ukochanej osoby, a nie dostrzega jej potrzeb duchowych. Miłość nigdy nie naraża kochanego na utratę największej wartości – Boga. Miłość rodząca zło nie jest miłością.

  1. Jakie są etapy rozwojowe miłości?

Prawdziwa miłość jest owocem długiego rozwoju i angażuje całego człowieka. Rozpoczyna się od wzajemnego poznania i upodobania wartości zewnętrznych i wewnętrznych osoby, takich jak: wygląd, charakter itp.

To upodobanie wzbudza uczucie sympatii oraz pożądanie zmysłowe. Uczucie sympatii rodzi z kolei przyjaźń, która zmierza do ścisłej wspólnoty duchowej do wspólnoty myśli, ideałów, pragnień i do wzajemnego dzielenia się dobrami, zwłaszcza duchowymi. Gdy wola z całym szacunkiem dla ukochanej osoby pragnie obdarzyć ją dobrem, i zdobywa się na ofiary, by ją uszczęśliwić, wtedy można powiedzieć, że te dwie osoby wiąże prawdziwa miłość. Czują się oni wtedy wzajemnie odpowiedzialni za siebie. Przez ciągłe czynienie dobra powstaje w człowieku wewnętrzna sprawność (cnota) czynienie dobrze ukochanej osobie czyli miłość. Taką miłość można wypracować tylko ofiarnym wysiłkiem woli i ona dopiero jest prawdziwą gwarancją szczęścia w małżeństwie. Miłość między kobietą a mężczyzną zmierza do zjednoczenia fizycznego. Zjednoczenie fizyczne jest także wyrazem miłości i służy jej pogłębieniu. Trzeba pamiętać, że jest ono uprawnione tylko w trwałym związku jakim jest małżeństwo sakramentalne.

  1. Co to jest czystość narzeczeńska?

Jest to rozumne kierowanie popędem seksualnym, który ma na celu pogłębienie prawdziwej miłości. Narzeczeństwo nie daje żadnych praw do spełnienia aktu małżeńskiego i tym różni się ono zasadniczo od małżeństwa. Narzeczeństwo jest okresem wychowania dla całkowitego daru siebie w małżeństwie, jest istotnym przygotowaniem do realizacji związku małżeńskiego. Czystość narzeczeńska to wysiłek we dwoje, wymagający takiego panowania nad sobą, które nie pozwoli aby miłość ugrzęzła w zmysłowości. Nie jest odmową, ale wielkim aktem miłości. Narzeczeni tak powinni kontrolować swoje uczucia, aby nie wkroczyć na teren, który do czasu zawarcia małżeństwa do nich nie należy. A ponieważ zazwyczaj mężczyzna w sposób bardziej gwałtowny odczuwa pociąg seksualny, narzeczona musi mu pomóc, unikając prowokowania, które dla niej nie stanowi tak wielkiego problemu a jemu dostarcza wiele trudności. Wszelkie wzbudzanie pożądania odbija się ujemnie na całokształcie życia narzeczonych, niweczy wysiłek wzajemnego poznania siebie i zharmonizowania się oraz kulturę ich miłości.

  1. Dlaczego czystość wychowuje do prawdziwej miłości?

Czystość jest sprawnością, który uzdalnia człowieka do podporządkowania życia płciowego kierownictwu rozumu i woli dla rozwoju własnej osobowości, oraz dla dobra osoby kochanej i potomstwa.

Czystość wychowuje do miłości:

  1. pełnej, czyli osobowej, bo uszlachetnia uczucie i uduchawia człowieka, skłaniając go do szacunku własnej godności i godności osoby Czystość w narzeczeństwie sprawia, że osoby kochające się cenią w sobie nie tylko wartości fizyczne ale przede wszystkim duchowe.
  2. ofiarnej – gdy człowiek przez przezwyciężanie egoizmu, który nakłania go do zaspokojenia pożądania zmysłowego,  wyrabia w sobie zdolność do poświęcenia.
  3. trwałej i wiernej – bo praktykowanie cnoty czystości przyczynia sie do rozwoju osobowości dojrzałej, o silnej woli i o uporządkowanych uczuciach, a przez to czyni człowieka zdolnym do zachowania wierności małżeńskiej. Taki człowiek potrafi brać na siebie odpowiedzialność i budzi zaufanie.
  4. Dlaczego korzystanie z praw małżeńskich przed ślubem jest niegodziwe?

Korzystanie z praw małżeńskich przed ślubem jest grzeszne,

  • ponieważ narzeczeni nie mają do tego żadnego prawa. Prawo to da im Chrystus, gdy złączy ich w Sakramencie małżeństwa;
  • ponieważ stwierdzenie, że się kochają, nie uprawnia ich jeszcze do współżycia płciowego ze sobą, gdyż miłość nie daje żadnych praw, niesie natomiast za sobą zobowiązania;
  • ponieważ tzw. „konieczność sprawdzenia się przed małżeństwem czy są fizycznie dopasowani”, nie ma żadnego uzasadnie Nie ma bowiem u człowieka niedopasowania fizycznego. Wysuwanie zaś takiego motywu jest po prostu egoistycznym wykorzystaniem sytuacji dla zaspokojenia żądań popędu;
  • ponieważ do chwili zawarcia Sakramentu Małżeństwa narzeczonych obowiązuje VI przykazanie dekalogu: Nie cudzołóż.
  • ponieważ korzystanie z praw małżeńskich przed ślubem jest szkodliwe dla miłości, bo pogłębia egoizm, prowadzi do lekkomyślnego zawierania małżeństwa między osobami niedobranymi duchowo lub niedojrzałymi, względnie do porzucenia osoby wy
  • ponieważ taka praktyka przed ślubem oswaja ze złem, pogłębia lekceważenie prawa Bożego i konsekwentnie prowadzi do zdrady małżeńskiej.
  1. Jakie formalności prawne poprzedzają zawarcie małżeństwa?

Przed zawarciem małżeństwa katolickiego duszpasterz przeprowadza kanoniczne badanie narzeczonych w celu stwierdzenia, czy między narzeczonymi nie zachodzą jakieś przeszkody.

  1. Jakie dokumenty trzeba przedłożyć w kancelarii parafialnej?

Przed zawarciem małżeństwa do kancelarii parafii narzeczonej należy dostarczyć:

  1. metryki Chrztu św. z adnotacją: „do ślubu kościelnego”;
  2. świadectwo wygłoszonych zapowiedzi z parafii narzeczonego;
  3. świadectwo zdobytej wiedzy na lekcjach religii;
  4. świadectwo uczęszczania na konferencje przygotowawcze do Sakramentu Małżeństwa;
  5. zaświadczenie o zawarciu związku małżeńskiego w USC;
  6. „Zaświadczenie o braku okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa” sporządzone prze kierownika USC miejsca zamieszkania jednego z nupturientów. „Zaświadczenie” kierownika USC jest ważne tylko 6 miesięcy od dnia jego wydania, a ostatni dzień jego ważności określony jest w odpowiedniej rubryce.

Dzień i godzinę ślubu należy wcześniej omówić z duszpasterzem kościoła w którym ma się odbyć ślub. W kancelarii tegoż kościoła, na parę dni przed ślubem narzeczeni zgłoszą się celem przygotowanie aktu ślubu.

  1. Co to są i gdzie się głosi zapowiedzi przedślubne?

Zapowiedzi są środkiem podania do publicznej wiadomości zamiaru zawarcia małżeństwa przez dwoje narzeczonych. Wierni są zobowiązani w sumieniu zgłosić proboszczowi istnienie znanych im przeszkód, które uniemożliwiają zawarcie tego małżeństwa.

  1. Jak narzeczeni powinni przygotować się do przyjęcia Sakramentu Małżeństwa?

Narzeczeni powinni modlić się o godne przyjęcie Sakramentu Małżeństwa. Ślub katolicki poprzedza dwukrotna spowiedź: pierwsza – w czasie zgłoszenia na zapowiedzi (najlepiej odbyć wtedy spowiedź generalną, drugą – bezpośrednio przed ślubem. Na początku takiej spowiedzi mówi się spowiednikowi, że jest to spowiedź przedślubna (kartkę do podpisania wystarczy położyć przed spowiednikiem). Okres między pierwszą spowiedzią a uroczystością ślubną powinno traktować się jako bezpośrednie, wewnętrzne przygotowanie do małżeństwa. Przyjaźń z Bogiem, dobrze odbyta pokuta, więcej modlitwy, omówienie chrześcijańskiego stylu życia w małżeństwie oraz żywa łączność z Chrystusem w Najświętszej Eucharystii to najważniejsze elementy przygotowujące dwoje młodych ludzi do przyszłego życia w małżeństwie katolickim.

  1. Jakie przeszkody uniemożliwiają ważne zawarcie małżeństwa?

Przeszkoda jest to okoliczność, która sprawia, że osoba jest niezdolna do zawarcie ważnego małżeństwa z prawa Bożego albo kościelnego. Najczęściej występują następujące przeszkody: niepełnoletność, niezdolność płciowa, węzeł małżeński, pokrewieństwo i powinowactwo, różnica religii i wyznania, choroby psychiczne, przymus.

  1. Jaki wiek wymagany jest do zawarcia małżeństwa kanonicznego w Polsce?

Do godziwego zawarcia małżeństwa w Polsce wymaga się ukończenia 18 roku życia, zarówno przez mężczyznę, jak i przez kobietę. Do zawarcia małżeństwa konkordatowego przez kobietę, która nie ukończyła 18 roku życia wymaga się zezwolenia sądu opiekuńczego oraz dyspensy Ordynariusza miejsca.

  1. Co to jest przeszkoda niezdolności płciowej?

Jest to niezdolność współmałżonka do współżycia cielesnego i to niezależnie od tego, czy niezdolność ta pochodzi z braków organicznych czy przyczyn psychicznych.

  1. Na czym polega przeszkoda węzła małżeńskiego?

Kto zawarł ważnie małżeństwo jest nim związany aż do śmierci na mocy prawa Bożego. Nie może więc za życia swego współmałżonka związać się nowym węzłem małżeńskim. Sprzeciwia się to jedności małżeństwa.

  1. Na czym polega przeszkoda pokrewieństwa i powinowactwa?

Przeszkoda pokrewieństwa zachodzi między krewnymi w linii prostej zawsze (od dziadka do wnuczki) w linii zaś bocznej aż do trzeciego stopnia pokrewieństwa (np. między kuzynostwem dalszym tzw. trzecimi dziećmi, między siostrzenicą a wujkiem czy bratankiem a ciotką). Przeszkoda powinowactwa powstaje z ważnie zawartego małżeństwa i zabrania zawarcia małżeństwa między mężem a krewnymi żony i między żoną a krewnymi męża.

  1. Co to jest przeszkoda różnicy religii i wyznania?

Kościół zabrania zawierania małżeństwa między osobą ochrzczoną, w kościele katolickim a nieochrzczoną. Przestrzega też przed zawieraniem małżeństwa między katolikiem a ochrzczonym lecz niewierzącym.

  1. Kiedy choroba psychiczna jest przeszkodą do ważnego zawarcia małżeństwa?

Osoba chora umysłowo i pozbawiona używania rozumu w chwili zawierania związku małżeńskiego np. z powodu pijaństwa, nadużycia narkotyków, ataku choroby psychicznej, nie może ważnie zawrzeć małżeństwa gdyż w danej chwili nie jest zdolna uświadomić sobie w pełni aktu małżeństwa, jego celu i obowiązków małżeńskich. To zaś jest koniecznym warunkiem do świadomej i dobrowolnej przysięgi małżeńskiej.

  1. Kiedy ograniczenie wolności decyzji może być przeszkodą zawarcia małżeństwa?

Związek małżeński jest nieważny, gdy osoba zawierająca go jest przymuszona z zewnątrz i pozostaje pod wpływem ciężkiej bojaźni.

  1. Od jakich przeszkód można otrzymać dyspensę?

Kościół nie może udzielać dyspensy od przeszkód pochodzących z prawa Bożego. Od przeszkód pochodzących z prawa kościelnego może Kościół dyspensować, ale czyni to tylko wtedy, gdy są poważne racje, które się tego domagają. W takim wypadku zwraca się proboszcz w imieniu narzeczonych do Kurii Biskupiej z odpowiednim pismem.

  1. Kiedy i dlaczego należy załatwiać sprawy materialne?

Sprawy materialne tzn. mieszkanie, utrzymanie, ewentualnie zobowiązania posagowe, należy szczegółowo omówić i ustalić przed ślubem. W przeciwnym razie mogą powstać pretensje, kłótnie z teściami i między sobą, prowadzące nawet nieraz do rozbicia małżeństwa.

  1. Z kim omawiać swoje wątpliwości przed zawarciem małżeństwa?

Wszelkie wątpliwości związane z w zawarciem zamierzonego małżeństwa należy szczerze przedstawić spowiednikowi, Proboszczowi, rodzicom lub w punkcie parafialnego poradnictwa rodzinnego.

  1. Kto podpisuje akt ślubu?

Akt Ślubu podpisują: kapłan, narzeczeni i dwóch świadków, którzy mają być obecni blisko ołtarza podczas ceremonii ślubnej.

  1. Jakie są słowa przysięgi małżeńskiej?

Podając sobie prawe dłonie, które kapłan związuje stułą narzeczeni powtarzają słowa przysięgi: „Ja … biorę Ciebie za małżonka(ę) i ślubuję Ci miłość, wierność i uczciwość małżeńską, oraz, że Cię nie opuszczę aż do śmierci. Tak mi dopomóż Panie Boże Wszechmogący w Trójcy Jedyny i wszyscy Święci”.

Wzajemne podanie rąk oznacza zobowiązanie do życia w jedności, zgodzie i miłości wzajemnej.

  1. Co mówią nowożeńcy przy wkładaniu obrączek ślubnych?

W czasie wzajemnego wkładania obrączek nowożeńcy mówią: „Żono (mężu) przyjmij tę obrączkę, znak wierności małżeńskiej w Imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen”. Obrączka ślubna ma przypominać obowiązek wzajemnej miłości i wierności.

 

  1. Jak mają zachować się narzeczeni podczas ślubu?

Podczas ceremonii ślubnych obowiązuje skupienie modlitewne, trzeźwość, skromny ubiór, przestrzeganie miejscowych zwyczajów i wskazówek duszpasterza.

 

MODLITWA NARZECZONYCH

 

Boże, który jesteś samym życiem i miłością, który rozproszyłeś po wszechświecie całym ślady Twojej dobroci i miłości, a człowiekowi dałeś wolę i serce zdolne miłowania wszystkiego, co dobre i piękne, spojrzyj na nas złączonych miłością wzajemną. Dziękujemy Ci za to, żeśmy się spotkali i poznali, i za radość, jaką stąd mamy.

Trzymaj serca nasze w ojcowskich swoich rękach i spraw, abyś Ty był zawsze naszą miłością pierwszą i najwyższą. Niech w naszych myślach i uczuciach będzie tylko to, co się Tobie podoba i co od Ciebie pochodzi. Niech ani na chwilę nie opuszcza nas pamięć o Twej świętej obecności wśród nas i o naszej godności dzieci Bożych.

Spraw, byśmy wzrastali w łasce i miłości Twojej i w pełnieniu przykazań Twoich. Przez Chrystusa Pana naszego.

Amen.

(Z: Ks. S. Prus, W drodze do Ojca, Warszawa 1969, s. 144—145).

 

 

III. MAŁŻEŃSTWO

 

  1. Kto jest twórcą małżeństwa?

Twórcą małżeństwa jest Pan Bóg. Czytamy w Księdze Rodzaju jak Pan Bóg stworzył pierwszą parę ludzką i jak tych dwoje ludzi połączył w małżeństwo. „Nie jest dobrze, żeby mężczyzna był sam; uczynię mu zatem odpowiednią dla niego pomoc”. I zbudował Bóg niewiastę i przyprowadził ją do Adama. Wtedy Adam rzekł: „Ta dopiero jest kością z moich kości i ciałem z mego ciała”. (Rdz 2,18-23). „Po czym pobłogosławił im Pan Bóg mówiąc do nich: Bądźcie płodni i rozmnażajcie się, abyście zaludnili ziemię i uczynili ją sobie poddaną” (Rdz 1,28). „Dlatego to mężczyzna opuszcza ojca swego i matkę swoją i łączy się ze swoją żoną tak ściśle, że stają się jednym ciałem” (Rdz 2,24). Powyższe słowa opisuje fakt ustanowienia małżeństwa przez Boga. Mówią one, że małżeństwo według myśli Bożej jest jedno i nierozerwalne oraz, że jego naczelnym zadaniem jest przekazywanie życia. Małżeństwo jest instytucją Bożą, naturalną.

  1. Co znaczy, że małżeństwo jest instytucją Bożą naturalną?

To znaczy, że do małżeństwa skłania człowieka sama jego natura. Pan Bóg bowiem swoją wolę ustanawiając małżeństwo włączył w naturę ludzką.

  • Bóg stworzył człowieka zróżnicowanego płciowo jako mężczyznę i kobietę. Trzeba pamiętać, że „męskość” i „kobiecość” nie polega tylko na zewnętrznych rozmiarach w budowie ciała, ale na odrębności całej naszej struktury psychofizycznej, która sprawia, że ktoś jest mężczyzną czy kobietą. Dzięki tej odrębności mężczyzna i kobieta mogą się wzajemnie ubogacać. Dlatego każda płeć skłania się ku płci odmiennej w której widzi swoje dopełnienie.
  • Udzielił im mocy przekazywania życia.
  • Mężczyzna i kobieta mają dane przez Boga narządy fizjologiczne i skłonności psychiczne, które dopełniają się w małżeństwie.
  • Posiadają również instynkty: płciowy, macierzyński, ojcowski.
  • Są zdolni do miłości wzajemnej na płaszczyźnie uczuciowej i du Miłość ta może się rozwijać i pogłębiać przez wzajemne oddanie się i poświęcenie w ciągu życia małżeńskiego.
  • Wszystkie te dary wpisane niejako przez Stwórcę w naturę człowieka, skłaniają mężczyznę i kobietę do wzajemnego poszukiwania się, celem utworzenia trwałej wspólnoty życia i miłości.
  • W tej wspólnocie mogą się wzajemnie doskonalić, wypełniać zadania swego specyficznego powołania, zlecone im przez Boga, a także zaspakajać najbardziej ludzkie tęsknoty.
  1. W jakim celu ustanowił Pan Bóg małżeństwo?

Małżeństwo współpracuje z samym Bogiem. Bóg bowiem nie chciał swego planu miłości względem ludzi realizować sam, lecz zaprosił (powołał, wezwał) człowieka do współdziałania ze sobą. Kiedy mężczyzna i kobieta, zawiera małżeństwo tworzą wspólnotę miłości, rodzą i wychowują dzieci oraz wykonują inne zlecone zadania życiowe – wypełniają razem z Bogiem w sposób wolny i odpowiedzialny Jego stwórczy i zbawczy plan miłości.

  1. Co to jest małżeństwo?

Małżeństwo jest to ustanowiony przez Boga Stwórcę związek między mężczyzną i kobietą, oparty na niepodzielnej i dozgonnej wspólnocie życia i płodnej miłości.

  1. Jakie przymioty cechują małżeństwo ustanowione przez Stwórcę?

Dwa przymioty cechują małżeństwo: jedność i nierozerwalność:

  • jedność małżeństwa – tzn. że małżeństwo może zawrzeć jeden mężczyzna z jedną kobietą. Jedność małżeństwa sprzeciwia się wielożeństwu.
  • nierozerwalność – tzn. że związek małżeński jest związkiem trwałym, dozgonnym. Dopiero śmierć jednego ze współmałżonków umożliwia powtórne zawarcie małżeństwa.
  1. Co Chrystus Pan uczynił dla małżeństwa?

Chrystus Pan przez swoją śmierć i zmartwychwstanie odnowił całe stworzenie, a małżeństwu przywrócił jego pierwotną jedność i nierozerwalność. Mówi o tym Ewangelia. Pan Jezus na twierdzenie faryzeuszów, ze Mojżesz pozwalał jednak na rozwody, odpowiada: „Mojżesz to uczynił przez wzgląd na zatwardziałość serc waszych, lecz od początku tak nie było. A Ja wam powiadam: Każdy, kto by oddalił swą żonę, a pojął inną, cudzołoży; i kto oddaloną pojął za żonę, cudzołoży. Co Bóg złączył, tego niech człowiek nie rozdziela” (Mt 19,8-9; Mk 10,4-7).

  1. Do jakiej godności wyniósł Chrystus Pan Małżeństwo między ochrzczonymi?

Chrystus związek małżeński między ochrzczonymi wyniósł do godności sakramentu. Małżonkowie przez ten sakrament spotykają się z Chrystusem jako Odkupicielem i Zbawicielem. Chrystus wówczas łączy ich ściślej ze sobą i z Kościołem oraz ubogaca łaską Bożą, wysłużoną Męką, Śmiercią i Zmartwychwstaniem. Małżonkowie przez sakrament małżeństwa zostają jakby konsekrowani, czyli specjalnie poświęceni przez Ducha Świętego do wypełnienia zadań swego stanu, zwłaszcza do zadań rodzicielskich tj. do wzajemnej miłości oraz urodzenia i wychowania potomstwa. Między chrześcijanami nie może istnieć ważne małżeństwo, które nie byłoby jednocześnie sakramentem.

  1. Komu Chrystus Pan powierzył sakrament małżeństwa?

Sakrament małżeństwa, podobnie jak i pozostałe sześć sakramentów św. Chrystus powierzył Kościołowi. Dlatego to, chociaż sami ochrzczeni udzielają sobie sakramentu małżeństwa, mają to uczynić jednak w obecności przedstawiciela Kościoła – Kapłana, który ich związek małżeński potwierdza i błogosławi. Kapłan jest więc urzędowym świadkiem ze strony Kościoła. Ze strony społeczności wiernych musi być nadto obecnych przynajmniej dwóch świadków. Jest to tzw. forma zwyczajna zawarcia małżeństwa wymagana do ważności sakramentu małżeństwa.

  1. Czym jest małżeństwo konkordatowe?

Małżeństwo konkordatowe, to inaczej małżeństwo kanoniczne (kościelne), które pociąga za sobą skutki cywilnoprawne przewidziane w prawie polskim. Aby małżeństwo kanoniczne wywarło skutki cywilnoprawne muszą zostać spełnione następujące warunki:

  1. między nupturientami nie ma przeszkód wynikających z prawa polskiego
  2. nupturienci przy zawieraniu małżeństwa złożą zgodne oświadczenie woli dotyczące wywarcia takich skutków
  3. zawarcie małżeństwa zostanie wpisane w aktach stanu cywilnego na wniosek przekazany do USC w terminie 5 dni od zawarcia małżeństwa.

Małżeństwo kanoniczne bez skutków cywilnoprawnych (niekonkordatowe) może być zawarte wyłącznie po uzyskaniu pisemnej zgody Ordynariusza miejsca.

  1. Jakie konsekwencje płyną z pożycia bez ślubu kościelnego?

Ludzie ochrzczeni, żyjący bez ślubu kościelnego:

  1. poważnie naruszają porządek moralny ustanowiony przez Boga;
  2. skazują się na brak pomocy Bożej (łaski);
  3. świadomie i dobrowolnie dają zły przykład i zgorszenie.

Ponieważ są w stanie grzechu ciężkiego nie mogą otrzymać rozgrzeszenia i przyjąć Komunii św. tak długo, dokąd nie uregulują tej sprawy. Nie mogą też być rodzicami chrzestnymi ani świadkami bierzmowania. W wypadku śmierci nie mogą mieć pogrzebu katolickiego.

  1. Dlaczego Kościół tak nieustępliwie broni nierozerwalności małżeństwa?
  • ponieważ taka jest nauka Chrystusa: „Co Bóg złączył człowiek niech nie rozdziela” (Mt 19,6).
  • ponieważ do dobrego wychowania dzieci potrzebna jest rodzina żyjąca w stałej wspólnocie;
  • ponieważ prawdziwa miłość chce trwać wiecznie między małżonkami;
  • ponieważ tylko stałość związku małżeńskiego może zapewnić małżonkom wspólne doskonalenie się, dając im możność skutecznego pomagania sobie i wzajemnego uzupełniania się we wszystkich dziedzinach życia;
  • ponieważ według myśli Bożej związek małżeński już od samego początku swego ustanowienia, miał być obrazem i symbolem nierozerwalnego zjednoczenia Chrystusa i Kościoła – sakramentalny związek małżeński jest nadto urzeczywistnieniem tego nierozerwalnego związku, musi wiec i on być nierozerwalny;
  • ponieważ złączenie sakramentalne jest związkiem dokonanym przez Chrystusa. Szacunek dla powagi Syna Bożego domaga się szacunku dla trwałości związku dokonanego przez Niego.
  1. Jaką kompetencję posiada sąd kościelny w odniesieniu do małżeństwa katolickiego?
  • może stwierdzić na postawie dowodów i ogłosić, że jakieś małżeństwo było od samego początku nieważne, nieważnie zawarte z powodu przeszkody, a więc nie było sakramentem.
  • może pozwolić na separację tzn. udzielić małżonkom zezwolenia na oddzielne zamieszkanie, z powodu jakichś ważnych racji, bez prawa jednak zawarcia nowego małżeństwa.
  1. Czy rozwód przeprowadzony w sądzie cywilnym rozwiązuje małżeństwo katolickie?

Rozwód sądu cywilnego nie rozwiązuje katolickiego małżeństwa ważnie zawartego, ponieważ żadna władza ani duchowna ani świecka nie może takiego małżeństwa unieważnić. Na mocy rozwodu cywilnego przestaje ono istnieć wobec prawa państwowego, ale trwa dalej wobec Boga i Kościoła.

  1. Co mają czynić małżonkowie, którzy dopiero po ślubie stwierdzają, że się nie dobrali?

Powinni pracować nad sobą, aby przez wzajemne zrozumienie, pracę nad swoim charakterem scalić swoje małżeństwo. W wyjątkowych sytuacjach, gdy życie małżeńskie staje się niemożliwe – sąd kościelny może zezwolić na separację, bez prawa zawierania nowego małżeństwa.

  1. Jak powinni zachować się małżonkowie gdy dojdzie między nimi do jakichś nieporozumień?

Powinni pamiętać, że są ludźmi którzy mają różne charaktery i dlatego może między nimi dojść do różnych nieporozumień. W takiej sytuacji powinni starać sie zrozumieć siebie, wzajemnie okazać sobie dużo wyrozumiałości i cierpliwości. Zdobyć się na przebaczenie, na dobre słowo i życzliwość. Nieporozumienia, które między małżonkami zachodzą, powinny zostać między nimi.

  1. Dlaczego Kościół zachęca wiernych do przyjmowania sakramentu Małżeństwa w czasie Mszy św.?

Przyrzeczenie wzajemnej miłości i wierności na zawsze, powinno się dokonywać w czasie Mszy św. w obecności Ludu Bożego, ponieważ w ten sposób ukazuje się związek, jaki zachodzi między sakramentem małżeństwa a Tajemnicą Paschalną uobecnioną w czasie Mszy św. która jest źródłem wszelkiej chrześcijańskiej miłości. Małżonkowie z Chrystusem i przez Chrystusa składają Bogu Ojcu w ofierze całe swoje życie małżeńskie, a przyjmując Komunię św. w szczególny sposób łączą się z Chrystusem, z Bogiem i całym Kościołem – jest to tzw. uroczysty sposób przyjmowania sakramentu małżeństwa.

  1. Co małżonkowie ślubują w chwili przyjęcia sakramentu małżeństwa?

Zawierający sakrament małżeństwa ślubują sobie wzajemnie miłość, wierność i uczciwość małżeńską aż do śmierci, a Pana Boga biorą za świadka swoich słów i proszą Go o pomoc do wypełnienia swoich ślubów.

  1. Do czego się zobowiązują małżonkowie przez ślub miłości?

Małżonkowie zobowiązują się do okazywania sobie miłości i jej pogłębienia, czyli do życia w miłości. Bóg chce, aby małżonkowie kochali się wzajemnie prawdziwą miłością przez całe życie. Prawdziwa miłość polega na świadczeniu dobra, czyli na wzajemnej pomocy do tego, by stawać się coraz bardziej pełnym człowiekiem i dzieckiem Bożym. Prawdziwa miłość, w przeciwieństwie do egoizmu jest życzliwa, bezinteresowna, odpowiedzialna, gotowa do ofiary dla dobra drugiego, zdobywająca się na przebaczenie. Do osiągnięcia takiej miłości potrzebny jest stały wysiłek ze strony człowieka i łaska miłości. Łaskę tę daje Chrystus małżonkom w Sakramencie Małżeństwa. W małżeństwie należy ją pomnażać przez modlitwy i przyjmowanie sakramentów św. Akt małżeński nie jest jedynym z wielu sposobów okazywania miłości przez małżonków. Przez wza­jemne oddanie się sobie małżonków, im tylko właściwe i wyłączne, dążą oni do takiej wspólnoty ze sobą, aby doskonalić się wzajemnie współpracować równocześnie z Bogiem w wydaniu na świat i wychowaniu nowych ludzi.

  1. Jaką powinna być miłość małżeńska?

Miłość małżeńska powinna być na wskroś ludzka, tzn. zmysłowa i duchowa zarazem, z tym, że rozum powinien kierować przejawami miłości; pełna, tzn. powinna być miłością przyjaźni, która skłania małżonków do dzielenia sie wszystkim, bez niesprawiedliwych wyjątków, oraz wyklucza egoistyczne nastawienie i egoistyczne postępowanie;

wyłączna i wierna tzn. skierowana wyłącznie do współmałżonka i dochowana wiernie aż do śmierci;

płodna tzn. skierowana do zrodzenia i wychowania potomstwa, którym ich Bóg obdarzy. Przez praktykowanie takiej miłości małżonkowie realizują Boży plan miłości.

  1. Kiedy miłość małżeńska nie jest ludzka?

Może być taką wtedy, gdy jedno z małżonków szuka tylko zmysłowych przyjemności w małżeństwie, nie liczy się ze współmałżonkiem, jego zdrowiem, potrzebą przyjaźni, serdeczności, uczynności itd.

  1. Kiedy miłość małżeńska nie jest pełna?

Miłość małżeńska wtedy nie jest pełna:

  • gdy jest egoistyczna, czyli szukająca własnego zadowolenia;
  • gdy brak jest wzajemności, czyli jest zamknięta wewnętrznie, nie dzieli się z najbliższym otoczeniem własnymi pragnieniami, myślami, zwycięstwami, klęskami, obawami i ubogaceniami.

W takiej sytuacji wzajemne współżycie nie rozwija wzajemnej miłości małżonków i nie prowadzi do ich doskonalenia.

  1. Kiedy małżonkowie grzeszą przeciw wierności i wyłączności miłości małżeńskiej?

Niewiernością, czyli zdradą małżeńską grzeszy ten małżonek, który w swoich myślach, pragnieniach lub czynach nie dochowuje wierności współmałżonkowi, lecz kieruje je do innej osoby. Zdrada małżeńska, to złamanie przysięgi, zdrada Boga, ruina szczęścia rodzinnego i skrzywdzenie dzieci.

  1. Do czego zobowiązują się małżonkowie ślubem uczciwości małżeńskiej?

Przez ślub uczciwości małżonkowie zobowiązują się do takiego współżycia małżeńskiego, aby akt małżeński był prawdziwym znakiem miłości i jedności i by był otwarty na przekazywanie życia. Uczciwości małżeńskiej sprzeciwia się współżycie antykoncepcyjne a także traktowanie współmałżonka jako rzeczy dostarczającej przyjemności. Nadużywanie praw małżeńskich jest nie tylko grzeszne ale i poniżające oraz szkodliwe dla zdrowia.

  1. Co pomaga małżonkom do zachowania uczciwości małżeńskiej?

Do zachowania uczciwości małżeńskiej pomaga pielęgnowanie cnoty czystości, traktowanie współmałżonka jako osoby i pamięć, że akt małżeński zgodny z naturą jest dany przez Boga dla podtrzymania miłości i przekazywania życia. Ponadto, uczciwość domaga się wzajemnej życzliwości, uprzejmości w słowach i w postępowaniu, cierpliwego znoszenia wad bez wzajemnych wymówek i kłótni oraz niesienia pomocy i radości. Małżonkowie powinni pielęgnować kulturę ciała i ducha, dbać o estetyczny wygląd własnej osoby, o porządek w domu i przyjazne stosunki z krewnymi.

  1. Na czym polega czystość małżeńska?

Czystość małżeńska jest to rozumne kierowanie swoim popędem płciowym zgodne z moralnymi wymaganiami stanu małżeńskiego. Te moralne wymagania będą nieraz nakazywać powstrzymanie się od współżycia małżeńskiego przez krótszy okres czasu lub dłuższy np. przy naturalnej regulacji poczęć, ze względu na zdrowie lub rozumne życzenie współmałżonka. Będą również zabraniać wszelkiego wynaturzenia aktu małżeńskiego (praktyki antykoncepcyjne, przerywanie aktu małżeńskiego itd.).

  1. Kiedy małżonkowie naruszają porządek przekazywania życia ustanowiony przez Boga?

Miłość małżeńska ze swej strony jest skierowana do wzbudzenia życia, dlatego małżonkowie we współżyciu małżeńskim nie mogą stawiać przeszkód, które by uniemożliwiały poczęcie nowego życia, a więc przerywać stosunki małżeńskie lub stosować jakiekolwiek środki antykoncepcyjne. Również wtedy, naruszają porządek przekazywania życia, gdy niszczą poczęte życie dziecka. Są to ciężkie wykroczenia przeciw porządkowi Bożemu. Przerywanie ciąży jest szczególnie ciężkim grzechem, dlatego matka, która się go dopuszcza, ojciec a także wszyscy, którzy jej w tym skutecznie pomagają, popadają w karę kościelną, zwaną ekskomuniką. Życie ludzkie zaczyna się od chwili poczęcia dziecka.

  1. Kto jest Panem życia ludzkiego?

Panem życia ludzkiego w całej pełni jest tylko Bóg, ponieważ On człowieka stwarza i przeznacza dla siebie, On podtrzymuje go w istnieniu i działaniu i On decyduje w chwili jego śmierci.

  1. Ile dzieci powinni małżonkowie mieć w rodzinie?

Bóg powierzył decyzję co do liczby dzieci w rodzinie, samym małżonkom. Dlatego to małżonkowie powinni przyjąć tyle dzieci, ile mogą wychować, biorąc pod uwagę dobro ich samych, dobro dzieci, dobro społeczeństwa i Kościoła, a także własną sytuację materialną i zdrowotną.

  1. Czym powinni kierować się małżonkowie w podejmowaniu decyzji co do liczby dzieci w rodzinie?

Wydawanie dzieci na świat to nie jest sprawa widzimisię małżonków, mody, czy panujących zwyczajów w danej społeczności, lecz to jest zaszczytne powołanie dane im przez samego Boga. To powołanie kieruje Bóg do każdej pary małżeńskiej. Małżeństwo, które wypełnia go, współpracuje z Bogiem w podtrzymywaniu i rozwoju życia ludzkiego na ziemi. Odpowiedź na to Boże wezwanie powinna być roztropna i hojna. Roztropna, by liczba dzieci była w rozumnej proporcji do możliwości danej rodziny; hojna, ponieważ małżonkowie przez przekazywanie życia, rozbudowują liczebnie naród, Kościół, a Bóg dzięki nim powiększa swoją własną rodzinę. Dlatego małżonkowie w podejmowaniu decyzji co do liczby dzieci powinni się kierować własnym, dobrze po chrześcijańsku, uformowanym sumieniem. Decyzje powinny być podejmowane świadomie z uwzględnieniem swoich konkretnych możliwości.

  1. Jak nazywa się taka dojrzała decyzja małżonków?

Taka dojrzała decyzja małżonków nazywa się odpowiedzialnym rodzicielstwem, bo podejmowana jest w pełnej świadomości swoich obowiązków względem Boga, samych siebie, rodziny, społeczeństwa i Kościoła.

  1. Jak pogodzić odpowiedzialne rodzicielstwo z wymaganiami miłości małżeńskiej?

Małżonkowie, którzy dla słusznych racji w sposób odpowiedzialny podejmują decyzję powstrzymywania się od przekazywania życia na pewien okres czasu lub na stałe, mogą korzystać z praw małżeńskich, współżyjąc ze sobą w okresach fizjologicznej niepłodności kobiety. Powinni w tym celu poznać prawa, które kierują biologicznymi procesami w organizmie kobiety i do tych praw się dostosować. Wymaga to od nich również umiejętnego przeżywania okresów wstrzemięźliwości. Do ustalenia dni niepłodności służy tzw. metoda termiczna, o której stosowaniu informują parafialne punkty poradnictwa rodzinnego.

  1. Dlaczego rodziny świadomie (odpowiedzialnie) wielodzietne zasługują na szczególny szacunek?
  • Bo takie rodziny spełniają wielkodusznie swoją główną misję, wbrew nieraz poglądom i trudnościom jakich doznają z otoczenia.
  • Bo podejmują się trudnego zadania przygotowania do życia większej liczby dzieci. Wymaga to od rodziców wielu wyrzeczeń. W rodzinach wielodzietnych, jak to potwierdzają wszystkie badania nawet w skromnych warunkach, dzieci lepiej przygotowują się do życia i z ich grona często wywodzą się ludzie, którzy są chlubą społeczeństwa i Kościoła. Takie rodziny zasługują na szczególną opiekę wspólnoty parafialnej i społeczeństwa.
  1. Na co trzeba zwracać szczególną uwagę w wychowaniu dzieci?

Dobre wychowanie dzieci wymaga troski rodziców nie tylko o ich należyty rozwój fizyczny (zdrowie, utrzymanie, ubranie, mieszka nie), ale przede wszystkim o ich wychowanie duchowe, a mianowicie: odpowiednie wykształcenie, wypracowanie charakteru, uczulenie na potrzeby innych ludzi i wyrabianie ducha ofiary. Stwarzanie dzieciom cieplarnianych warunków, zaspakajanie wszystkich ich zachcianek, ze­zwalanie na wszystko, na co mają ochotę, jest błędem w wychowaniu i krzywdzi dzieci. Wychowuje ich na egoistów, którzy nie będą mogli dostrzec drugiego człowieka i jego potrzeb i nie będą umieli żyć w społeczności. Dobrze wychować dzieci – to współdziałać z Bogiem w ich uświęceniu i zbawieniu. Wychowanie dziecka zaczyna się już od chwili poczęcia. Wielką rolę w procesie wychowania spełniają: wzajemny szacunek rodziców oraz wzorowe życie małżonków.

  1. O czym powinni pamiętać rodzice, którzy chcą zapewnić swoim dzieciom prawdziwe wychowanie religijne?      
  2. Wzajemnej miłości, która powinna wzrastać i dojrzewać w małżeństwie,o codziennej modlitwie całej rodzinyo niedzielnej Mszy św.o pielęgnowaniu tradycji religijnych, rodzinnych i narodowych,o częstym korzystaniu z sakramentu pokuty i Eucharystii,o systematycznej katechizacji, o rocznicy ślubu – piękny jest zwyczaj, kiedy w tym dniu małżonkowie z dziećmi są na Mszy św.
  3. Jakie główne zadanie stawia Bóg małżeństwu chrześcijańskiemu?
  • utworzenie z rodziny chrześcijańskiej wspólnoty miłości,
  • przekazywanie życia i wychowanie dzieci na dobrych ludzi i na czcicieli Boga,
  • znalezienie wspólnej drogi do Boga, do świętości, do doskonałości chrześcijańskiej – czyli zjednoczenie z Bogiem przez miłość nadprzyrodzoną,
  • oddziaływanie apostolskie na drugich. Rodzina chrześcijańska jest rodziną otwartą, która ubogaceniem otrzymanym od Boga na poziomie naturalnym i nadprzyrodzonym chce się podzielić z drugimi.
  1. Jakie obowiązki ma rodzina wobec wspólnoty parafialnej?

Młoda rodzina powinna brać żywy udział w życiu liturgicznym i duszpasterskim swojej parafii, brać udział w spotkaniach młodych małżeństw, pamiętać o małżeństwach i rodzinach przeżywających swoje kryzysy, świadczyć miłosierdzie ubogim.

 

  1. SAKRAMENT MAŁŻEŃSTWA

według „Kompendium Katechizmu Kościoła Katolickiego”

  1. Jaki jest zamysł Boga wobec mężczyzny i kobiety?

Bóg, który jest Miłością i stworzył człowieka z miłości, powołał go także do miłości. Stwarzając mężczyznę i kobietę, powołał ich w małżeństwie do głębokiej wspólnoty życia i miłości, tak że „już nie są dwoje, lecz jedno ciało” (Mt 19,6). Błogosławiąc im, Bóg powiedział: „Bądźcie płodni i rozmnażajcie się” (Rdz 1,28).

  1. Dla jakiego celu Bóg ustanowił małżeństwo?

Przymierze małżeńskie mężczyzny i kobiety zostało ustanowione przez Stwórcę i wyposażone we własne prawa. Z natury jest ono nastawione na dobro małżonków, a także na zrodzenie i wychowanie potomstwa. Przymierze małżeńskie jest według pierwotnego zamysłu Bożego nierozerwalne, jak sam oświadcza Jezus Chrystus: „Co więc Bóg złączył, tego człowiek niech nie rozdziela” (Mk 10,9).

  1. W jaki sposób grzech zagraża małżeństwu?

Z powodu pierwszego grzechu, którego skutkiem było zerwanie pierwotnej komunii mężczyzny i kobiety, danej przez Boga, związek małżeński jest często zagrożony niezgodą i niewiernością. Jednakże Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu nie odmawia mężczyźnie i kobiecie swej łaski, aby mogli urzeczywistnić jedność ich życia według pierwotnego zamysłu Bożego.

  1. Czego naucza Stary Testament o małżeństwie?

Bóg sprawił, że pod wpływem pedagogii Prawa i proroków zaczęła stopniowo w Jego ludzie dojrzewać świadomość dotycząca jedności i nierozerwalności małżeństwa. Oblubieńcze przymierze Boga z Izraelem przygotowuje i zapowiada Przymierze nowe, zawarte przez Syna Bożego, Jezusa Chrystusa, z Jego Oblubienicą, Kościołem.

  1. Jaką nowość przyniósł Chrystus odnośnie do małżeństwa?

Jezus Chrystus nie tylko przywraca pierwotny porządek zamierzony przez Boga, lecz daje łaskę do przeżywania małżeństwa w nowym sakramentalnym wymiarze, które jest znakiem Jego oblubieńczej miłości do Kościoła: „Mężowie, miłujcie żony, bo i Chrystus umiłował Kościół” (Ef 5,25).

  1. Czy małżeństwo jest obowiązkiem dla wszystkich?

Małżeństwo nie jest obowiązkiem dla wszystkich. Bóg powołuje niektórych mężczyzn i niektóre kobiety, aby zrezygnowali z wielkiego dobra małżeństwa i szli za Panem Jezusem, wybierając życie w dziewictwie lub celibacie, troszcząc się o sprawy Pana i starając się Jemu podobać, i stali się w ten sposób wymownym znakiem absolutnego pierwszeństwa miłości Chrystusa oraz żarliwego oczekiwania Jego chwalebnego przyjścia.

  1. W jaki sposób celebruje się sakrament małżeństwa?

Ponieważ małżeństwo czyni małżonków publicznym stanem życia w Kościele, powinno być zawierane publicznie, w ramach celebracji liturgicznej, wobec kapłana (lub upoważnionego świadka Kościoła) oraz świadków.

  1. Czym jest zgoda małżeńska?

Zgoda małżeńska jest wyrażeniem przez mężczyznę i kobietę woli do wzajemnego i trwałego oddania się, w celu życia w przymierzu wiernej i płodnej miłości. Ponieważ zgoda „stwarza małżeństwo”, jest ona nieodzowna i niezastąpiona. Aby małżeństwo było ważne, zgoda musi mieć za przedmiot prawdziwe małżeństwo, być aktem ludzkim, świadomym i wolnym, podjętym nie pod przemocą czy przymusem.

  1. Czego żąda się, gdy jeden z małżonków nie jest katolikiem?

Małżeństwo mieszane (między katolikiem i niekatolikiem ochrzczonym) wymaga do swej dopuszczalności wyraźnego zezwolenia władzy kościelnej. W przypadku różnicy religii (między katolikiem i nie ochrzczonym) do ważności małżeństwa wymagana jest wyraźna dyspensa od przeszkody. W każdym przypadku istotne jest, aby małżonkowie znali i akceptowali cele oraz istotne właściwości małżeństwa, i żeby małżonek katolicki potwierdził swoje zobowiązania, znane również małżonkowi niekatolickiemu, iż zachowa swoją wiarę i zapewni chrzest oraz wychowanie katolickie dzieci.

  1. Jakie są skutki sakramentu małżeństwa?

Sakrament małżeństwa rodzi między małżonkami węzeł wieczysty i wyłączny. Zgoda, przez którą małżonkowie oddają się sobie i przyjmują wzajemnie, zostaje przypieczętowana przez samego Boga. Dlatego zawarte i dopełnione małżeństwo osób ochrzczonych nie może być nigdy rozwiązane. Ponadto sakrament ten udziela małżonkom koniecznej łaski do osiągnięcia w życiu małżeńskim świętości oraz odpowiedzialnego przyjęcia dzieci i ich wychowania.

  1. Jakie są najcięższe grzechy godzące w sakrament małżeństwa?

Są to: cudzołóstwo; poligamia, ponieważ jest przeciwna równej godności i miłości małżeńskiej, która jest jedyna i wyłączna; odrzucenie płodności, które pozbawia życie małżeńskie dziecka, najwspanialszego daru małżeństwa; rozwód, który sprzeciwia się nierozerwalności.

  1. Kiedy Kościół dopuszcza fizyczną separację małżonków?

Kościół dopuszcza fizyczną separację małżonków, gdy ich wspólne życie małżeńskie z bardzo ważnych powodów staje się praktycznie niemożliwe, jakkolwiek najlepszym rozwiązaniem byłoby ich pojednanie. Jednakże, jak długo żyje współmałżonek, nie są oni wolni i nie mogą zawrzeć nowego związku, chyba że ich małżeństwo nigdy nie zaistniało, o czym może orzec kompetentna władza kościelna.

  1. Jaka jest postawa Kościoła wobec rozwiedzionych zawierających ponownie małżeństwo?

Kościół, będąc wierny Chrystusowi, nie może uznać za małżeństwo, jeśli rozwiedzieni zawarli cywilnie drugi związek. „Kto oddala żonę swoją, a bierze inną, popełnia cudzołóstwo względem niej. I jeśli żona opuści swego męża, a wyjdzie za innego, popełnia cudzołóstwo” (Mk 10,11-12). Osoby te Kościół otacza dużą troską, zachęcając ich do życia wiary, do modlitwy, do wspomagania dzieł miłości, do chrześcijańskiego wychowywania dzieci. Nie mogą one jednak otrzymać sakramentalnego rozgrzeszenia ani przystępować do Komunii eucharystycznej, ani też pełnić pewnych funkcji kościelnych tak długo, jak długo trwa ta sytuacja, która obiektywnie wykracza przeciw prawu Bożemu.

  1. Dlaczego rodzina chrześcijańska nazywana jest także Kościołem domowym?

Ponieważ w rodzinie objawia się i urzeczywistnia wymiar wspólnotowy i rodzinny Kościoła jako rodziny Bożej. Każdy członek, według własnej roli, praktykuje tu kapłaństwo chrzcielne, przyczyniając się do tego, że rodzina staje się wspólnotą łaski i modlitwy, szkołą cnót ludzkich i chrześcijańskich, miejscem pierwszego głoszenia wiary dzieciom.

 

 
 
Informacja o zmianie przepisów dotyczących zawierania małżeństw wyznaniowych ze skutkami cywilnymi (tzw. małżeństwa konkordatowe).
  1. Z dniem 1 marca 2015 roku weszły w życie nowe przepisy ustawy z dnia 28 listopada 2014 r. „Prawo o aktach stanu cywilnego” (pasc), nowelizacja ustawy z dnia 25 lutego 1964 r. „Kodeks rodzinny i opiekuńczy” (kro) oraz związane z nimi przepisy wykonawcze, w tym rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 29 stycznia 2015 r. w sprawie wzorów dokumentów wydawanych z zakresu rejestracji stanu cywilnego (rozp.) oraz Obwieszczenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 lutego 2015 r. w sprawie ogłoszenia wykazu stanowisk, których zajmowanie upoważnia do przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński oraz sporządzania zaświadczeń stanowiących podstawę sporządzania aktu małżeństwa zawartego w sposób określony w art. 1 § 2 i 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego (obw.).
  2. Zgodnie z nowymi przepisami, zaświadczenie stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa wydawane przez kierownika urzędu stanu cywilnego narzeczeni będą mogli uzyskać w dowolnym urzędzie w Polsce, niezależnie od zameldowania (art. 15 ust. 2 kro), nie będą musieli również w celu uzyskania tego zaświadczenia przedkładać odpisu aktu urodzenia (art. 76 ust. 1 pasc).
  3. Powyższe zaświadczenie z dniem 1 marca 2015 r. będzie ważne sześć miesięcy, a nie tak jak dotychczas trzy miesiące (art. 41 ust. 2 kro).
  4. Zmienia się także formularz powyższego zaświadczenia, a także zaświadczenia stwierdzającego, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego. Rozporządzenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 29 stycznia 2015 r. (ukazało się w Dzienniku Ustaw RP 9 lutego 2015 r., poz. 194) przewiduje, że te dwa zaświadczenia będą na oddzielnych kartach papieru. Kierownik USC wydaje „swoje” zaświadczenie, które jest dwustronicowe, natomiast duchowny będzie wydawał „swoje” zaświadczenie na odrębnym formularzu. Niestety, ani ustawa ani rozporządzenie nie precyzują, ile egzemplarzy zaświadczenia ma wydać kierownik USC, ani czy kierownik USC będzie dołączał czyste formularze zaświadczeń, które mają sporządzić duchowni, czy też duchowni w te formularze mają się zaopatrzyć we własnym zakresie. Wzory obu dokumentów dołączone do rozporządzenia (załączniki nr 26 i 27) zawierają także błędy i sformułowania niejasne, o których sprostowanie, wyjaśnienie lub interpretację zawnioskował do Ministra Spraw Wewnętrznych Sekretarz Generalny Konferencji Episkopatu Polski. Niestety, do chwili obecnej Ministerstwo nie opublikowało żadnych wyjaśnień. Wydaje się, że kierownicy USC, korzystając z dobrych dotychczasowych doświadczeń, będą wydawali w 3 egzemplarzach zarówno zaświadczenia stwierdzające brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa, jak i czyste druki zaświadczeń stwierdzających, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego. W przypadku, gdyby kierownik USC nie dołączył czystych formularzy zaświadczenia stwierdzającego, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego, duchowny ma obowiązek sam zaopatrzyć się w taki formularz w urzędzie stanu cywilnego.
  5. Tak jak dotychczas, na duchownym ciąży obowiązek doręczenia zaświadczenia stwierdzającego, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego wraz z zaświadczeniem stwierdzającym brak okoliczności wyłączających zawarcie małżeństwa do USC właściwego ze względu na miejsce zawarcia małżeństwa w terminie 5 dni, odliczając dni uznane ustawowo za wolne od pracy (art. 8 ust. 3 kro), czyli najczęściej będzie tak, że w przypadku małżeństwa zawartego w sobotę ostatnim dniem terminu doręczenia będzie piątek następnego tygodnia, gdyż nie liczy się sobota (dzień zawarcia małżeństwa) i niedziela (dzień ustawowo wolny od pracy). Nadanie jako przesyłki poleconej w polskiej placówce pocztowej operatora wyznaczonego w rozumieniu ustawy z dnia 23 listopada 2012 r. – Prawo pocztowe (Dz. U. poz. 1529) jest równoznaczne z przekazaniem do urzędu stanu cywilnego.
  6. Zaświadczenie podpisują czytelnie: oboje nupturienci, dwóch pełnoletnich świadków, duchowny, przed którym zostało zawarte małżeństwo oraz duchowny uprawniony do sporządzania zaświadczeń.
  7. Na formularzu tego zaświadczenia nie przewidziano miejsca na pieczęć parafii. Nie jest jasne, czy to jest celowe czy przypadkowe pominięcie.
  8. Nowe przepisy nie nakładają na duchownych obowiązku przekazywania małżonkom po ślubie egzemplarza zaświadczenia o zawarciu małżeństwa, ale tę praktykę można stosować.
  9. Chociaż nowe przepisy także nie przewidują egzemplarza zaświadczeń dla parafii, należy ich kopie zachować w dokumentacji parafialnej.
  10. W Monitorze Polskim RP z dnia 26 lutego 2015 r. ukazało się także nowe Obwieszczenie Ministra Spraw Wewnętrznych z dnia 5 lutego 2015 r. (poz. 230) w sprawie ogłoszenia wykazu stanowisk, których zajmowanie upoważnia do przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński oraz sporządzania zaświadczeń stanowiących podstawę sporządzania aktu małżeństwa zawartego w sposób określony w art. 1 § 2 i 3 Kodeksu rodzinnego i opiekuńczego. Zasadniczo nie wnosi ono nic nowego w przedmiotowej kwestii, ale doprecyzowuje, zgodnie z przepisami prawa kanonicznego, terminologię dotyczącą nazw stanowisk, których pełnienie daje prawo do przyjęcia oświadczeń i sporządzenia i podpisania zaświadczenia. Terminologię tę należy stosować przy sporządzaniu zaświadczenia stwierdzającego, że oświadczenia o wstąpieniu w związek małżeński zostały złożone w obecności duchownego. Zawiera ono następujące wykazy w odniesieniu do Kościoła Katolickiego:a) stanowiska, których zajmowanie upoważnia do przyjmowania oświadczeń o wstąpieniu w związek małżeński: ordynariusz miejsca (biskup diecezjalny, administrator apostolski, administrator diecezji, wikariusz generalny, wikariusz biskupi), biskup polowy, proboszcz, administrator parafii, duchowny odpowiednio delegowany; (w kategorii: „duchowny odpowiednio delegowany” mieści się wikariusz parafialny, który jest delegowany zazwyczaj na sposób ogólny do asystowania przy zawieraniu małżeństwa, a także każdy inny biskup, prezbiter i diakon, który otrzymał delegację ogólną bądź szczególną do asystowania, stąd też w tym przypadku w odpowiednim miejscu zaświadczenia należy wpisać po imieniu lub imionach i nazwisku duchownego sformułowanie „duchowny delegowany”, z pominięciem wszystkich tytułów, godności i stanowisk duchownego asystującego na podstawie delegacji)b) stanowiska, których zajmowanie upoważnia do sporządzania zaświadczeń stanowiących podstawę do sporządzania aktu małżeństwa: ordynariusz miejsca (biskup diecezjalny, administrator apostolski, administrator diecezji, wikariusz generalny, wikariusz biskupi), biskup polowy, proboszcz, administrator parafii, wikariusz lub inny duchowny odpowiednio delegowany w zastępstwie proboszcza.