Siostry Józefitki
Zgromadzenie Sióstr Świętego Józefa, należy do wielkiej rodziny św. Franciszka z Asyżu. Zostało założone 17.02.1884 przez św. Ks. Zygmunta Gorazdowskiego, kapłana archidiecezji lwowskiej (ur. 1.11.1845 w Sanoku – zm. 1.01.1920 we Lwowie).
 |
Na tej drodze patronuje Zgromadzeniu Święty Józef, od którego Siostry uczą się bezgranicznego zawierzenia Bogu, dyspozycyjności wobec Jego zamierzeń oraz pokornej i cichej służby innym. Wzorem zawierzenia Bogu i pełnego oddania się Jemu w posłuszeństwie wiary jest dla sióstr Najświętsza Maryja Panna czczona szczególnie w tajemnicy Niepokalanego Poczęcia.
 |
Duchowość Zgromadzenia koncentruje się wokół tajemnicy Miłości Miłosiernej Boga, objawionej w misterium Wcielenia, Krzyża i Eucharystii. Siostry, naśladując Jezusa Chrystusa ubogiego, pokornego i posłusznego Ojcu oraz niosącego miłosierdzie wszystkim potrzebującym, łączą tę drogę z posługą miłosierdzia wobec ubogich braci. Miłość miłosierna stanowi dla sióstr istotę charyzmatu przekazanego przez Założyciela.
 |
Wierne jego ideałom podejmuje pracę wśród ludzi, którzy wskutek ubóstwa, kalectwa, wieku, bądź innych okoliczności życia oczekują materialnej i religijno-moralnej pomocy. Podejmujemy samarytańską służbę ubogim, starszym, samotnym i chorym w szpitalach, Domach Pomocy Społecznej i domach prywatnych. Otaczamy opieką dzieci i młodzież w specjalnych ośrodkach wychowawczych i leczniczych, prowadzimy przedszkola, świetlice, Dom Dziecka, katechizujemy w szkołach.
 |
Angażujemy się w pracę parafialną jako zakrystianki, organistki. Prowadzimy także Modlitewne Grupy św. Józefa osób świeckich, które włączają się w charyzmat Zgromadzenia. 17.11.1992 r. w Zgromadzeniu zostały utworzone dwie prowincje: Tarnowska i Wrocławska oraz trzy delegatury: Afrykańska, Brazylijska i Ukraińska. Siostry służą Bogu w Kościele także poza granicami Polski (Francja, Niemcy, Włochy, Ukraina, Brazylia, Kongo, Kamerun, Gabon, RDC, RCA)
 |
Dziś, na terenie diecezji Zamojsko – Lubaczowskiej Siostry posługują w parafii św. Stanisława BM w Lubaczowie oraz w Domu Pomocy Społecznej w Rudzie Różanieckiej. Wspólnota lubaczowska liczy pięć sióstr, które pracują w zakrystii oraz w katechezie
Historia Zgromadzenia Sióstr Albertynek
Zarys Historii Zgromadzenia
Zgromadzenie Sióstr Albertynek zostało założone w Krakowie 15 stycznia 1891 r. przez św. Brata Alberta Adama Chmielowskiego; w tym dniu odbyły się obłóczyny pierwszych siedmiu albertynek, w prywatnej kaplicy kard. Albina Dunajewskiego, w gmachu kurii biskupiej przy ul. Franciszkańskiej 3.
Pierwsze albertynki objęły opieką ogrzewalnię dla kobiet w Krakowie przy ul. Skawińskiej 4. W 1902 r. przeniosły się na ulicę Piekarską 21, gdzie dom dla ubogich już nie nazywał się Ogrzewalnią lecz Przytuliskiem;
kolejna przeprowadzka nastąpiła w 1908 r. na ul. Krakowską 47. Początkowo był on miejscem noclegu dla kobiet bezdomnych, wśród których było również wiele zawodowych żebraczek, złodziejek i alkoholiczek. W następnym roku (1909), Zarząd miejski przydzielił siostrom na przytulisko budynek pod nr 53, w którym zostały umieszczone chore leżące, objęte całodobową opieką.
Niemal od początku św. Brat Albert zakładał (prawdopodbnie za radą św. Rafała Kalinowskiego) domy pustelnicze, aby siostry mogły nabierać sił duchowych
i fizycznych, koniecznych do wyczerpującej pracy w przytuliskach. Pierwsza pustelnia powstała na Roztoczu w Bruśnie już pod koniec 1891 r. (przeniesiona w 1898 do pobliskiego Prusia). W 1902 r. siostry objęły pustelnię na Kalatówkach w Zakopanym.
Do wybuchu I wojny światowej w 1914 r. przytuliska były otwarte już w następujących miejscowościach: Kraków, Lwów, Sokal, Jarosław, Przemyśl, Stanisławów, Kielce. W przytuliskach każdy głodny otrzymywał chleb, bezdomny miejsce, nagi odzież, bezrobotny pracę. Na pomocną dłoń mogli liczyć wszyscy, bez względu na wyznanie czy narodowość.
Brat Albert odpowiadał na zapotrzebowania ówczesnych ludzi. Organizował domy dla kalek i nieuleczalnie chorych, posyłał siostry do pracy w szpitalach wojskowych i zakaźnych, tworzył kuchnie ludowe, żłobki i zakłady wychowawcze dla bezdomnych dzieci i młodzieży.
Początkowo Zgromadzenie nie posiadało żadnych stałych funduszy na prowadzenie dzieł, Brat Albert otrzymał jedynie zezwolenie na kwestowanie. Stopniowo w tworzonych przytuliskach organizowano różne warsztaty pracy, które albo zaspokajały potrzeby własne, albo dostarczały zarobku na utrzymanie: wyplatano krzesła, politurowano meble, robiono koszyki, stoliki i krzesełka z wikliny, tkano chodniki, wyrabiano wycieraczki ze słomy itd.; był też warsztat szewski, stolarski i krawiecki; również dzieci były zatrudnione, np. przy lepieniu torebek i innych drobnych pracach. W późniejszych umowach z zarządami miast Brat Albert miał przyznawaną subwencję na prowadzenie przytulisk.
W pierwszych latach Zgromadzeniem kierował bezpośrednio Brat Albert; 7 kwietnia 1902 r. mianował pierwszą oficjalną przełożoną generalną Siostrę Bernardynę, Marię Jabłońską, która stała na czele wspólnoty przez 38 lat, do swej śmierci w 1940 r.
Odegrała ona bardzo ważną rolę w procesie powstawania Zgromadzenia, stąd nazywana jest Współzałożycielką. W czasie swej posługi wiernie strzegła charyzmatu Założyciela. Po śmierci Brata Alberta napisała Konstytucje Zgromadzenia, co zapewniło mu stabilizację prawną. W chwili jej śmierci albertynki prowadziły 56 placówek i liczyły ok. 500 członkiń.
Po II wojnie światowej działalność Zgromadzenia uległa pewnej zmianie na skutek objęcia władzy w Polsce przez rządy komunistyczne. Nie tylko trzeba było opuścić placówki znajdujące się we wschodniej Galicji, ale też dostosować charakter posługi do nowych warunków. Nie wolno było prowadzić otwartych przytulisk – siostry mogły jedynie pracować na etatach w zakładach opieki zamkniętej, pod zarządem świeckim, służąc ludziom starszym, chorym psychicznie lub upośledzonym. Z drugiej strony polski Kościół, znalazłszy się również w szczególnej potrzebie, prosił o pomoc w pracy parafialnej i katechetycznej. Siostry zatem objęły posługę w parafiach, gdzie zajmowały się przede wszystkim działalnością charytatywną, lecz również pracowały jako katechetki i zakrystianki.
Obecnie Zgromadzenie wraca do pierwotnej formy służby człowiekowi. Miejscem posługi sióstr są: przytuliska otwarte dla bezdomnych, kuchnie dla głodnych, domy opieki dla osób starszych i samotnych, domy pomocy społecznej dla dorosłych i dzieci, domy samotnej matki, świetlice i ochronki dla dzieci z rodzin wielodzietnych i patologicznych, hospicja dla terminalnie chorych, domy księży emerytów, placówki parafialne. W razie konieczności siostry podejmują katechizację.
Siostry albertynki pracują także poza granicami kraju: we Włoszech, w Stanach Zjednoczonych Ameryki Północnej, w Argentynie, w Boliwii (placówki misyjne), na Ukrainie, Słowacji, w Rosji (Syberia), w Anglii oraz w Watykanie. Obecnie Zgromadzenie liczy blisko 700 sióstr pracujących w 82 placówkach. Jest podzielone na trzy prowincje: krakowską, warszawską i poznańską. Dom Generalny ma swoją siedzibę w Krakowie przy ul. J. P. Woronicza 10; mieści się tutaj również postulat i nowicjat.
Siostry Albertynki są w Lubaczowie od 24.11.1930 r. Tego dnia podjęły się opieki nad dziećmi – sierotami w ochronce założonej z inicjatywy Narodowej Organizacji Kobiet.
W placówce przebywało wówczas 20 dzieci. W czasie II wojny światowej zakład był kilkakrotnie ewakuowany. Po zawierusze wojennej w maju 1946 roku siostry przy pomocy Inspektoratu Szkolnego w Lubaczowie wznowiły działalność sierocińca przy ulicy T. Kościuszki 139 pod nazwą Dom Dziecka. W latach pięćdziesiątych ubiegłego stulecia Dom przeszedł pod Zarząd Zrzeszenia katolików Caritas z Oddziałem Wojewódzkim w Przemyślu. W dniu 19.07.1990 r. została zawarta umowa pomiędzy Ministerstwem Pracy i Polityki Socjalnej a Zgromadzeniem Siostr Albertynek Posługujących Ubogim Prowincja Krakowska. Odtąd Dom funkcjonuje pod nazwą: Dom Pomocy Społeczne prowadzony przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek. Od roku 1995 Dom działa na podstawie umowy zawartej pomiędzy Wojewodą Przemyskim z upoważnienia, którego działał Dyrektor Wojewódzkiego Zespołu Pomocy Społecznej w Przemyślu, a naszym Zgromadzeniem. Z dniem 01.01.1999 r. prawa i obowiązki Wojewody Przemyskiego przeszły odpowiednio na Powiatowe Centrum Pomocy Rodzinie w Lubaczowie, które sprawuje bezpośredni nadzór merytoryczny i finansowy nad działalnością Domu. Dnia 31.12.2008 r. pomiędzy Powiatem Lubaczowskim a Zgromadzeniem Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim Prowincja Krakowska zawarto umowę o realizacje zadania z zakresu pomocy społecznej, na mocy której Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim Prowincja Krakowska przyjęła zlecone sobie zadanie prowadzenia Domu pomocy Społecznej w Lubaczowie. Umowa została podpisana na czas od 01.01.2009 r. do 31.12.2013 r. Po przeprowadzeniu niezbędnych prac adaptacyjnych Dom Pomocy Społecznej z dniem 15.12.2009 r. otrzymał decyzję o wpisie do rejestru Wojewody Podkarpackiego.
Obecnie Dom Pomocy Społecznej dla Dzieci, Młodzieży i Dorosłych niepełnosprawnych intelektualnie prowadzony jest przez Zgromadzenie Sióstr Albertynek Posługujących Ubogim Dom Zakonny w Lubaczowie
Celem Domu Pomocy Społecznej w Lubaczowie jest zapewnienie całodobowej opieki oraz zaspokojenie potrzeb: bytowych, opiekuńczych, wspomagających i edukacyjnych Mieszkańców w sposób umożliwiający ich wszechstronny rozwój poprzez zagwarantowanie:
miejsca zamieszkania wyposażonego w niezbędne meble, pościel i bieliznę pościelową oraz środki utrzymania higieny osobistej,
odzieży i bielizny osobistej, obuwia oraz przedmiotów osobistego użytku,
wyżywienia, w tym dietetycznego zgodnie ze wskazaniami lekarza,
opieki pielęgnacyjnej, włącznie z karmieniem, ubieraniem, myciem i kąpielą osób, które same nie mogą wykonać tych czynności,
udzielania pomocy w podstawowych czynnościach życiowych,
podnoszenia sprawności oraz udziału w rehabilitacji fizycznej i społecznej,
umożliwienia udziału w terapii zajęciowej,
godnego traktowania i zaspokojenia potrzeb religijnych i duchowych,
pobieranie nauki,
uczestnictwo w zajęciach rewalidacyjno-wychowawczych,
uczenie i wychowanie przez doświadczenia życiowe.
Obecnie Dom świadczy usługi dla 65 Mieszkańców na poziomie obowiązującego standardu, w zakresie i formach wynikających z aktualnych potrzeb. Organizacja Domu ukierunkowana jest przede wszystkim na indywidualne podejście do Mieszkańca, wytwarzanie odpowiedniej atmosfery, zapewnienie poczucia bezpieczeństwa i bezwarunkowej akceptacji.
Adres:
ul. Kościuszki 139
37-600 LUBACZÓW
tel.: 016/ 632-13-96
fax: 016/ 632-08-57
e-mail:[email protected]
woj. podkarpackie;
Diecezja Zamojsko-Lubaczowska